Όλοι όσοι ασχολούνται και παρακολουθούν ποδόσφαιρο τα τελευταία τριάντα και πλέον χρόνια, έχουν να υπερηφανεύονται πως κατά τη διάρκεια της… καριέρας τους ως φίλαθλοι, κατάφεραν να δουν, από κοντά ή από την τηλεόραση, κάποιους από τους κορυφαίους παίκτες όλων των εποχών.
Όσοι γεννήθηκαν τη δεκαετία του ’70, αναπολώντας τα Παγκόσμια Κύπελλα που έχουν ζήσει, μιλούν συχνά για τη φοβερή Βραζιλία του 82’ και τους Ζίκο – Σόκρατες, την Αργεντινή του Μαραντόνα το ’86, τη Γερμανία του Ματέους το 90’, τη «σελεσάο» του Ρομάριο και του Ντούνγκα του 94’, τη Γαλλία του Ζιντάν το 98’, την… απάντηση της Βραζιλίας των Ρονάλντο – Ριβάλντο – Ροναλντίνιο το 2002, την Ιταλία των Τότι και Πίρλο το 2006, την Ισπανία του Ινιέστα και του Ράμος το 2010, τη Γερμανία του Νόϊερ και του Μίλερ το 2014 και τη Γαλλία του Γκριεζμαν και του Καντέ το 2018.
Ήδη αναφέραμε κάποιους από τους κορυφαίους ποδοσφαιριστές που πέρασαν από μπροστά μας τα προηγούμενα χρόνια, ωστόσο, ο – για πολλούς – κορυφαίος όλων των εποχών δεν έχει καταφέρει ακόμη να πανηγυρίσει Παγκόσμιο Κύπελλο με τη χώρα του. Η αναφορά γίνεται φυσικά στον Λίονελ Μέσι, ο οποίος στον αγώνα νοκ άουτ με την Αυστραλία αγωνίστηκε για χιλιοστή (!) φορά σε επίσημο παιχνίδι, 169 εκ των οποίων με την «αλπισελέστε». Και τι δεν έχει ακούσει ο «Πούλγκα» για τις εμφανίσεις του με την Εθνική Αργεντινής και το γεγονός πως δεν έχει καταφέρει να κερδίσει Μουντιάλ, αν και αγωνίζεται από το 2004. Ξεχνώντας προφανώς ότι μιλάμε για έναν χαρισματικό ποδοσφαιριστή που έχει πανηγυρίσει τα πάντα με την Μπαρτσελόνα με 788 αγώνες , 778 γκολ και 348 ασσίστ. Κάτοχος επτά φορές της «Χρυσής Μπάλας», πρώτος σκόρερ στην ιστορία των «μπλαουκγράνα» αλλά και της Εθνικής Αργεντινής, με την οποία έχει κατακτήσει Κόπα Αμέρικα, αλλά όχι ένα Παγκόσμιο Κύπελλο.
Ολόκληρος ή σχεδόν ολόκληρος ο ποδοσφαιρικός πλανήτης ελπίζει αυτή τη φορά, σε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο, ο Λίονελ Μέσι να καταφέρει να πετύχει τον τελευταίο μεγάλο στόχο της απίστευτης καριέρας του. Ο ίδιος μοιάζει πιο έτοιμος από ποτέ και ελπίζει να οδηγήσει τη χώρα του σε μια τόσο μεγάλη επιτυχία, μετά το 1986 και τη… ραψωδία του παιδικού του ειδώλου, Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα.